Είναι μια δραστηριότητα μοναδική, που σε συγκεντρώνει στην αγωνιστική παρουσία κάθε παίκτη, στο σύστημα κάθε προπονητή, στον σχεδόν μπαλετικό συντονισμό των συμμετεχόντων, την ώρα που τρέχουν στο γήπεδο, κάνουν μπάσιμο ή δίνουν ασίστ. Είναι η συλλογή στιγμιότυπων, όπου αποτυπώνεται η προσπάθεια των αθλητών να βάλουν μια κρίσιμη βολή, να κλέψουν τη μπάλα, να σκοράρουν σε ρυθμούς γρήγορους κι απρόβλεπτους.
Στη διάρκεια ενός παιχνιδιού αφήνεις τα συναισθήματά σου να κάνουν κουμάντο: αυτοί αγωνίζονται κι εσύ αγωνιάς, ευχαριστιέσαι στις καλές στιγμές, δυσανασχετείς στις άτυχες προσπάθειες των αθλητών, γεμίζεις με ικανοποίηση, όταν ολοκληρώνεται επιτυχώς μια δύσκολη επίθεση. Αν μάλιστα κερδίσει κι η ομάδα σου, το συναισθηματικό ξόδεμα έχει βρει το αντίκρισμά του.Αλλά κι αν χάσει, δεν πειράζει. Σε κάθε περίπτωση, έχεις απολαύσει περίπου μιάμιση ώρα θεάματος ενός αθλήματος που μπορεί να σε κάνει περήφανο με τον τρόπο που παίζεται και τους προορισμούς όπου έχει στείλει τις ελληνικές ομάδες. Σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Αλλά είναι πολύ λιγότερες σε σχέση με πιο μαζικά αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο.Είκοσι χρόνια μετά από εκείνον τον πρώτο μου αγώνα, δεν έγινα ούτε χαρτογράφος σαν τον Ερατοσθένη, ούτε μπασκετικός σπορτσκάστερ σαν τον αείμνηστο Φίλιππο Συρίγο. Αγάπησα το μπάσκετ και κράτησα μερικές ώρες κάθε μήνα για τον «αθλητικό» εαυτό μου. Από τον καναπέ, ή μέσα από το γήπεδο. Μπάσκετ, κι ας μην καρφώσω ποτέ.
